Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844) obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży na osobach fizycznych, osobach prawnych oraz jednostkach organizacyjnych, w tym spółkach niemających osobowości prawnej, które są posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Nieruchomości Rolnych lub z innego tytułu prawnego, a także posiadaniem bez tytułu prawnego.
Jak wynika z art. 336 kodeksu cywilnego posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).
Wymiar podatku co do wysokości jak i zasady określany jest decyzją wydawaną przez wójta/burmistrza/prezydenta, co do której przysługują środki zaskarżania wynikające z ustawy z 29.08.1997 r. ordynacja podatkowa.
Ze względu na powyższe uznać należy, że najemca ponosi koszty związane z podatkiem od nieruchomości, w przypadku, gdy lokal nie ma charakteru mieszkalnego i jest własnością podmiotów wskazanych wyżej. Zasadność i prawidłowość naliczenia wysokości może być dokonana po przedstawieniu konkretnej decyzji wymiarowej, a możliwość zaskarżenia uzależniona jest od zachowania przewidzianych przepisami terminów.